ALİ RUHİ (şâir)

 

ŞÂİR,  1853 yılında İstanbul'da doğdu. Veys Paşa'nın oğlu. 

Osman Paşa kumandasındaki "Ertuğrul" gemisiyle Japonya'ya giderken hastalandı. Singapur'da kaldırıldığı hastanede, 37 yaşında vefat etti (1890).

Şiirleri eski tarzdadır. "Lemeât" (parıltılar) adlı bir şiir kitabı vardır. 

ALİ İFFET (şâir)

DİVAN  şâiri, 1872 yılında Girit'de doğdu. Küçük devlet memurluklarında bulundu. 

Edebiyat öğretmenliği ve Meşrutiyet'ten sonra gazetecilik yaptı. 

Rumca ve Farsça şiirleri vardır. "Gazellerim", "Kudsî Şeyler", "Cünun" adlı eserleri vardı. 

ALİ FERRUH (yazar, siyasetçi)

YAZAR,  şâir, siyasetçi, 1865 yılında İstanbul'da doğdu. Kudüs mutasarrıflarından Kayazâde Reşid Paşa'nın oğlu. Mülkiye mektebini bitirdikten sonra Paris'te Siyasî İlimler fakültesinde okudu.

Paris, Londra, Petersburg, Washington elçiliklerinde; kâtip, müsteşar, elçi olarak bulundu. 1900' de Bulgaristan komiserliğine tayin edildi, 1904' de (yaş 39) Sofya'da vazifesinin başında vefat etti.

Manzum eserlerinin başında; "Huşenk" adlı trajedi (İstanbul 1880), "Şâyân (İstanbul 1885)", "Kerbelâ (Paris 1887)", "Misbah-ül Salâh, Vilâdet-i Peygamberî (Paris 1887)" gelir. 

"Üss-ül-Esas", "Hikmet-i Ahlâk" gibi düz yazıları ve bazı tercümeleri de vardır.

ALİ FAKRÎ (şâir)

SÂDİ  Şeyhi ve şâir, 1853 yılında doğdu (doğum yeri ?). Arapça ve Farsça şiirlerine "Mecmua"larda rastlanır. "Ali Himmetî" mahlâsını kullanmıştır. 

"Muhiddinnâme", "Kaside-i Cemaliye" adlı kitapları vardır. 

"Vâridât (yorumuyla beraber)", "Tarikatnâme", "Vahdet-i Vücut" ve "Sâdinâme" adlı tercümeleri vardır.

Ali Fakrî, 1929' da vefat etti (vefat yeri ?).

SABAHATTİN KUDRET AKSAL (yazar)

TÜRK  şâir ve yazar, 1920 yılında İstanbul'da doğdu. İstanbul Üniv. Edebiyat fak. "felsefe" bölümünü bitirdi (1943). 1951' den sonra, İstanbul belediyesine bağlı kuruluşlarda çalıştı. 

İlk şiirinin "Varlık" dergisinde yayınlanmasından (ağust. 1938) bu yana sanatının ağırlığını şiirde göstermekle beraber hikâye ve oyun türlerinde de eserler verdi. Eserlerinin hepsinde, psikolojik unsuru ve biçim kaygılarını ön planda tutar. 

İlk hikâye kitabı "Gazoz Ağacı" ile 1955 Sait Faik Hikâye armağanını, 2.  hikâye kitabı "Yaralı Hayvan" ile Türk Dil Kurumu 1957 Sanat armağanını kazandı. 

Şiir kitapları : "Şarkılı Kahve (1944)", "Gün Işığı (1953)", "Duru Gök (1958)", "Elinle (1962)", "Bir Sabah Uyanmak (1962)", "Eşik (1970)", "Çizgi (1976)", "Zamanlar (1982)", "Bir Zaman Düşü (1984)", "Buluşma (1990)".

JEAN AİCARD (yazar)

FRANSIZ  şâir ve tiyatro yazarı, 1848 yılında Toulon'da doğdu. Şiir kitaplarıyla ince duygulu ve samimi bir yazar olarak tanındı; "Körpe İnançları (1867)", "Provans Şiirleri (1874)", "İsa (1896)", "İsa'nın Kanı (1917)".

Yazdığı birçok oyun arasında özellikle "Le Père Lebonnar (1889)" adlı eser o devirde Fransa ve İtalya'da büyük başarı kazanmıştı. 

Birçok romanı da vardır; "Camargue Kralı (1890)", "Siyah Elmas (1895)", "Benjamine (1906)" ve çok okunan "Maurin des Maures (1908).

1909 ' da Fransız akademisine seçilen Jean Aicard, 1921' de Paris'de öldü.

AHMED CELÂLEDDİN dede (şâir)

19. yüzyıl mevlevî şâirlerinden. 1853 yılında Gelibolu'da doğdu. Üsküdar ve Galata mevlevîhanelerinde mesnevî okuttu. 

Farsça, Türkçe, Arapça şiir yazardı, fakat şiirleri yayınlanmadı. Ahmed Celâleddin dede, 1946 (?) yılında İstanbul'da vefat etti.

ENDRE ADY (şâir)

MACAR  şâiri, 1877 yılında Ermindszent'te doğdu. Kalven'ci ve soylu bir köylü ailesinin oğlu. İhtilâl'in büyük habercilerinden ve Macar düşüncesinin Batılılaşmasını öngören "Batı" dergisinin edebiyat hareketini yönetenlerden biri. 

Birkaç yıl Paris'te kalması, Fransız sembolist şâirlerinin tesiriyle sanatını zenginleştirmesine yol açtı. Millî şiiri, düşünce ve şekil bakımından yeniledi. Macarca'ya o güne kadar ulaşamadığı bir dirilik ve derinlik kazandırdı.    

"Ölüm ve Tanrı" düşüncesi sık sık aklına takılıyor, milletinin ve özellikle hâkim sınıfların hatalarını yüzlerine vuruyor, bu hataların çok kötü neticeler vereceğini seziyordu. Çağdaş Macar edebiyatının en büyük simalarından biri olan Endre Ady, 1919' da (yaş 42) Budapeşte'de öldü.

Başlıca eserleri : "Yeni Şiirler (1905)", "Kan ve Altın (1906)", "Sevilmek İsterdim (1910)", "Bütün Sırlardan Şiirler (1911)", "Kaçan Hayat (1912)", "Ölülerin Başında (1917)".

Son şiirleri 1932 yılında "Son Gemiler" adlı bir kitapta toplandı.

İBRAHİM ABAY KUNANBAYEV (şâir)

TÜRK  şâir ve edebiyatçı. 1845 yılında Kazakistan'ın Semipalatinsk şehrinde doğdu. Kazak beylerinden Kunanbayev'in oğlu.  Kazak Türklerinin ünlü şâiri ve Kazakistan millî edebiyatının kurucusudur. 

Medresede ve Rus mekteplerinde okudu. Rus ve Batı edebiyatıyla ilgilendi. Eserlerinde bunun izleri görülür. Genellikle şiirlerinde halk dertlerini konu aldı. Lermontov, Puşkin gibi tanınmış Rus edip ve şâirlerinden bazı parçaları Kazak Türkçesine çevirdi. 

Eserleriyle Kazak Türkçesini zenginleştiren İbrahim Abay Kunanbayev, 1904' de doğduğu şehirde vefat etti. Şiir kitabı vefatından sonra üç defa basıldı.

HASAN ÂLİ YÜCEL (yazar)

TÜRK  yazar, eğitimci ve siyaset adamı, 1897 yılında İstanbul'da doğdu.  Mektebi Osmanî'yi bitirdi. Vefa idadîsinin son sınıfındayken askere alındı (1915). Yüksek öğrenimini, Edebiyat Fakültesi Felsefe bölümünde tamamladı. İzmir, Kuleli, İstanbul Erkek ve Galatasaray liselerinde felsefe ve edebiyat öğretmenliği yaptı.

Teftiş kuruluna geçerek, 1 yıl için Fransa maarifini incelemek üzere Paris'e gönderildi (1930). Türkiye'ye dönerek müfettişliğe devam etti. Ortaöğretim Genel müdürlüğüne tayin edildi (1933). İzmir milletvekili seçildi (1935). Millî Eğitim bakanlığına getirildi (1938).

Bakanlığı sırasında; köy enstitülerinin kurulmasında, dünya klâsiklerinin tercüme edilerek bakanlık yayınları arasında yer almasında büyük emeği geçti. 1946' da bakanlıktan ayrıldıktan sonra, 1961' de Kurucu Meclis üyeliğine seçildi. 

Yazı hayatına, aruzla yazdığı şiirlerle başlayan Yücel, daha sonra "hece vezni"ni kullandı. Şiirlerinden çok nesirleriyle tanındı. Eğitim konuları yanında; kültür, sanat, düşünce vd. alanlarda yazdı. Oğlu Can Yücel de (d.1926 - ö.1999) şâir olan Hasan Âli Yücel, 1961' de İstanbul'da vefat etti.

Başlıca eserleri : "Goethe, Bir Dehanın Romanı (inceleme)", "Türk Edebiyatına Toplu Bir Bakış (inceleme)", "Dönen Ses (şiirler)", "Pazartesi Konuşmaları (makaleler)", "Sizin İçin (çocuk şiirleri", "İçten, Dıştan (makaleler)", "Hürriyete Doğru (makaleler)", "İyi Vatandaş İyi İnsan (makaleler)", "Kıbrıs Mektupları", "Edebiyat Tarihimizden (Y. K. Karaosmanoğlu üzerine monografi)", "İngiltere Mektupları", "Hürriyet, Gene Hürriyet (makaleler)", "Dinle Benden (şiirler)", "Allah Bir (şiirler)". 

MEHMED BEHÇET YAZAR (şâir)

TÜRK  şâiri, 1890 yılında Halep'de (Suriye) doğdu. Edebiyat ve tarih üstüne çeşitli araştırmaları vardır. 

Beyrut, Kastamonu ve  İstanbul'da bazı liselerde edebiyat öğretmenliği yapan Mehmed Behçet Yazar, 1980' de İstanbul'da öldü.

Bazı eserleri : "Erganun (şiirler)", "Buhurdan (mensur şiirler)", "Genç Şâirlerimiz ve Eserleri (edebiyat incelemesi)", "Genç Romancılarımız ve Eserleri (inceleme)", "Edebiyatçılarımız ve Türk Edebiyatı (anket-antoloji)", "Yumak (şiirler)". 

AHMET KUTSİ TECER (şâir, yazar)

TÜRK  şâiri, 1901 yılında Kudüs'te doğdu. Kudüs ve Kırklareli ilkokullarında, Kadıköy Sultanîsi'nde ve Halkalı Zıraat okulunda okudu. 1930' da İstanbul Üniversitesi Felsefe bölümünü bitirdi. Paris'e gitti. Dönüşünde; Ankara ve Sivas'ta edebiyat öğretmenliği, Avrupa'da öğrenci müfettişliği yaptı.

Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu üyeliğinde bulundu. Adana ve Urfa milletvekili oldu (1942 - 1966). İlk şiirlerini 1921' de yayınlamaya başlayan Tecer, "hece vezni" ni duygulu bir özle yeni bir biçimde kullandı. Şiirlerinde şahsî duygularını ve vatan sevgisini dile getirdi. Tiyatro oyunları da yazan Ahmet Kutsi Tecer, 1967' de İstanbul'da vefat etti.

Eserleri: "Şiirler (1932)". Tiyatro oyunları:  "Koçyiğit Köroğlu (1941)", "Yazılan Bozulmaz (1947)", "Köşebaşı (1948)", "Bir Pazar Günü (1959)", "Satılık Ev (1961)". Bir inceleme: "Köylü Temsilleri (1940)".

ABDÜLHAK HÂMİD TARHAN (şâir)

TÜRK  şâiri, 1852 yılında İstanbul'da doğdu. Tarihçi Hayrullah Efendi'nin oğlu. Özel ilköğrenim gördükten sonra ağabeyi ile Paris'e gidince orada bir okula yazıldı. Dönüşünde Robert koleje devam etti. 1865' de Babıâli Tercüme odasına girdi. 1866' da Tahran'a elçi tayin edilen babasıyla beraber İran'a gitti.

Babasının 1868' de vefatı üzerine İstanbul'a döndü. Maliye, Şûrayı Devlet ve Sadaret kalemlerinde çalıştı. İlk şiirlerini bu yıllarda yayınladı. 1871' de evlendi. 1876-78 yılları arasında Paris sefareti 2. kâtipliğiyle Paris'te bulunduğu sırada Fransız edebiyatını inceledi. 1878' de azledildi.

1881' de Poti, 1882' de Golos konsolosu, 1883' de Bombay başkonsolosu oldu. Eşinin verem hastalığının ilerlemesi üzerine, İstanbul'a dönme mecburiyetinde kaldı. Beyrut'a vardıklarında eşi vefat etti (1885).

Bir müddet İstanbul'da kaldıktan sonra, 1886' da Londra sefareti başkâtipliğine tayin edildi; daha sonra 2. ve 1. müsteşarlığa yükseldi. Londra'da bulunduğu sırada ikinci evliliğini yaptı. İngiliz edebiyatını, özellikle Shakespeare'i inceledi.

CAHİT SITKI TARANCI (şâir)

TÜRK  şâiri, 1910 yılında Diyarbakır'da doğdu. Kadıköy Saint Joseph lisesinde başladığı ortaöğrenimini Galatasaray lisesinde bitirdi (1931). Mülkiye mektebine 4 yıl devam etti. Paris'e giderek (1939) Siyasal Bilgiler fakültesine girdi. 2. Dünya savaşı çıkınca Türkiye'ye döndü (1940).

Ankara'da Anadolu ajansında, Toprak Mahsûlleri ofisinde, Çalışma bakanlığında mütercimlik yaptı. Bu görevdeyken ağır bir hastalık geçirdi (ocak 1954). 2  sene kadar Türkiye'de tedavi gördü. 1956' da (yaş 46) Viyana'da bir hastanede vefat etti, Ankara'ya defnedildi.

İlk şiirleri, Galatasaray lisesinde okuduğu sırada "Servetifünun" dergisinde yayınlandı. "Otuzbeş Yaş" adlı şiiriyle C. Halk Partisi şiir yarışmasında birincilik kazandı (1946). Cahit Sıtkı, estetik ve şahsi bir görüşle hemen bütün şiirlerinde ölüm ve ölümlülük temalarını işledi. Hayatındaki değişimleri, fâni bir varlık oluşunu, içten bir acı duyarak ortaya koydu. Şiirlerini sade ve açık bir anlatımla yazdı.

Cahit Sıtkı Tarancı, şiirlerinden başka; deneme, mektup, hikâye ve makale türlerinde de eserler yazdı: "Ömrümde Sükût (1933)", "Otuzbeş Yaş (1946)", "Düşten Güzel (1952)", "Sonrası (1957)", "Ziya'ya Mektuplar (1957)".

AHMED HAMDİ TANPINAR (şâir, yazar)

TÜRK  yazar ve şâiri, 1901 yılında İstanbul'da doğdu. Antalya Sultanîsi ve Edebiyat fakültesini bitirdi (1923). Çeşitli liselerde, Gazi Eğitim enstitüsünde ve Güzel Sanatlar akademisinde; edebiyat, sanat tarihi, estetik ve mitoloji dersleri verdi (1930-39). İstanbul Üniversitesi Edebiyat fakültesi Türk dili ve Edebiyatı bölümü, Yeni Türk Edebiyatı profesörlüğüne getirildi (1939).

Maraş Milletvekili (1942-46), Millî Eğitim Bakanlığı müfettişi (1946), Güzel Sanatlar Akademisi estetik öğretmeni (1948) oldu. Yeniden Türk Edebiyatı profesörlüğüne döndü (1949). Vefatına kadar bu vazifede kaldı. Şiirleri çeşitli dergilerde yayınlandı.

Eserlerinde; Anadolu'da gelişen Türk-İslâm medeniyetinin özellikleri ve değerleri üzerinde durdu. Bu değerlerin, Batı medeniyeti karşısında taşıdığı anlamı araştırdı; Garplılaşma hareketi içinde geleneklerin önemini gösterdi. Hikâyelerinde bu temaya, psikolojik derinliği ve özellikle şuuraltının çözümünü ekledi.

Tanpınar'ın zaman zaman konuşma dilinden uzaklaşan, birkaç dilden terimlerle zenginleşen, birleşik cümlelerin imkânlarını araştıran bir üslûbu vardır. Edebiyat tarihi araştırmalarında Tanzimat'tan günümüze kadar gelen yazarları ve eserleri özellikle psikolojik şartları araştırarak inceler. Resim, heykel, musıkî vb. konularında denemeleri vardır. Ahmed Hamdi Tanpınar, 1962' de İstanbul'da öldü.

Eserleri: "Abdullah Efendi'nin Rüyaları (hikâyeler - 1943)", "Mahur Beste (roman - 1944)", "Huzur (roman - 1949)", "Yaz Yağmuru (hikâyeler - 1955)", "19. Asır Türk Edebiyatı Tarihi (1949)", "Saatleri Ayarlama Enstitüsü (roman - 1962)", "Edebiyat Üstüne Makaleler (1969)", "Yaşadığım Gibi (denemeler - 1970)".

İBRAHİM ŞİNASİ (şair, yazar)

TÜRK  şair ve yazarı, 1826 yılında İstanbul'da doğdu. 1828 Türk-Rus savaşında şehit düşen (1829) Topçu yüzbaşı Mehmed Ağa'nın oğlu. İlköğrenimini Tophane Feyziye mektebinde yaptı. Tophane Müşiriyeti kalemine memur olarak girdi.

Burada, İbrahim Efendi adlı bir memurdan eski doğu bilimleri ve Arapça öğrendi. Müslüman olduktan sonra Reşat Bey adını alan eski bir Fransız subayından da (Châteauneuf) Fransızca öğrendi. 1849' da devlet hesabına maliye öğrenimi için Fransa'ya gönderildi. Dönüşünde bir müddet aynı kalemde vazifeye devam etti.

Reşid Paşa'nın yardımıyla Meclisi Maarif üyeliğine getirildi (1855). Önce Agâh Efendi ile beraber "Tercüman-ı Ahval" (1860), sonra tek başına "Tasvir-i Efkâr" (1862) gazetelerini çıkardı. Bu dönemde, Yusuf Kâmil Paşa, Subhi Paşa, Ahmet Vefik Paşa ile dost oldu. Onların "Tasvir-i Efkâr"a yazı yazmalarını sağladı.

TARAS ŞEVÇENKO (şair)

UKRAYNALI  şair, 1814 yılında Morintzy, Kiev'de doğdu. Serf (toprak işçisi) ana babadan dünyaya geldi. Küçük yaşta memleketini terkederek Petersburg'a gitti. Güzel Sanatlar okulunda "resim"  öğrenimi gördü. 1840' da Ukrayna lisanıyla "Kobzar (halk şairi)" adlı bir şiir kitabı yayınladı ve büyük ün kazandı.

Ukrayna'ya dönünce Kiev üniversitesine çağrıldı (1845). Orada aşırı radikal bir tutumla toplumsal ve milliyetçi bir eyleme girişti. 1846' da "Kiril ve Metodiy" derneğinin kurulmasında öncü oldu. Bu derneğin programında; "serfliğin kaldırılması, tam bir toplumsal eşitlik ve Slav ülkelerinin federal demokratik cumhuriyetler haline getirilmesi" öngörülüyordu.

Ertesi yıl dernek Rus hükümeti tarafından kapatıldı, üyeleri sürüldü veya askere alındı. Şevçenko, Orenburg'daki bir askerî birliğe gönderildi. Çar 2. Aleksandr, 1857' de onu affetti. Taras Şevçenko, 1861' de Petersburg'da öldü.

Eserleri: "Kobzar", "Katerıyna", "Naymıyçka", "Mariya", "Haydamah" lar. İlhamını halktan alan bu eserleriyle Şevçenko, Ukrayna millî edebiyatının kurucusu sayılır.

SÜLEYMAN NAZİF (şair ve yazar)

TÜRK  şair ve yazarı, 1870 yılında Diyarbakır'da doğdu. Şair ve tarihçi Said Paşa'nın oğlu. Özel öğrenim gördü. Ziya Paşa ile Namık Kemal'in tesiri altında kaldı. 1897 yılında Paris'e kaçtı. Dönüşünde, 2. Abdülhamid tarafından, "vilâyet mektupçuluğu" vazifesiyle Bursa'ya gönderildi.

1908 Meşrutiyet'inden sonra, Ebuzziya Tevfik ile "Tasvir-i Efkâr" gazetesini çıkardı. 1909' da Basra, 1910' da Kastamonu, 1911' de Trabzon, 1913' de Musul, 1914' de Bağdat valiliklerinde bulundu. 1915' de görevinden ayrılarak İstanbul'da yazı hayatına devam etti.

İstanbul'un işgâli sırasında (1918), "Hadisat" gazetesinde yazdığı "Kara bir gün" adlı makalesi üzerine kurşuna dizilme tehlikesi geçirdi. Bir ara Malta'ya sürüldü (1920). Sürgünden dönünce yeniden gazeteciliğe başladı. "Resimli Gazete"de makaleler yazdı.

Süleyman Nazif, daha çok Namık Kemal ve Tanzimat edebiyatı geleneğini sürdüren bir yazardır. Dili ağır ve ağdalıydı, Osmanlıcayı ve Osmanlılığa bağlı değerleri savundu. Türkçenin, Arapça ve Farsçanın katkısı olmadan, insan duygu ve düşüncelerini ifade etmeye kâfi olmadığı görüşündeydi.

Kurtuluş savaşından sonra, Cumhuriyete, Batılılaşmaya ve yapılan tüm yeniliklere karşı çıktı. Ziya Gökalp'ın Türkçülüğünü acı bir dille eleştirdi. Süleyman Nazif, 1927' de İstanbul'da öldü.

Eserleri :  Gizli Figanlar (şiirler, 1906); Malta Geceleri (nesirle karışık şiirler, 1924); Batarya ile Ateş (nesirler, 1918) ; Mehmed Âkif (inceleme, 1924); Fuzulî (inceleme, 1926); İki Dost (inceleme, 1926)

SABRİ ESAT SİYAVUŞGİL (yazar)

TÜRK  şair ve yazarı, 1907 yılında İstanbul'da doğdu. Antalya Muallim mektebinde okudu. Hukuk mektebi son sınıftayken, felsefe öğrenimi için Fransa'ya gönderildi. Dijon ve Lyon üniversitelerinde öğrenim gördü (1923).

Yazarlık hayatına şiirle başladı. İlk şiirleri "Güneş" ve "Hayat" dergilerinde çıktı. 1928' de 7 arkadaşıyla beraber "Yedi Meşale" topluluğunu kurdu. Bu topluluğun çıkardığı "Yedi Meşale" adlı kitapta 11 şiiri, yine arkadaşlarıyla çıkardığı "Meşale" dergisinde 14 şiiri yayınlandı. Şiirlerinde ekspresyonizme önem verdi.

1933' de İstanbul Üniversitesi Edebiyat fakültesine Umumî psikoloji doçenti, 1942' de profesör oldu. 1936-44 yıllarında çeşitli gazete ve dergilerde yazı ve denemeleri, psikoloji, eğitim ve folklor konularında yaptığı çalışmaları yayınlandı.

1948' den itibaren "Yeni Sabah" gazetesinde günlük fıkralar yazdı. 1967 yılında  "Meydan-Larousse"un hazırlık çalışmalarına katıldı.

Eserleri: "Odalar ve sofalar (şiirler-1933)", "İstanbul'da Karagöz ve Karagöz'de İstanbul (inceleme-1938)", "Psikoloji ve terbiye bahisleri (incelemeler-1940)", "Tanzimat'ın Fransız efkâr-ı umumiyesinde uyandırdığı yankılar (inceleme-1940)", "Karagöz (psikososyolojik inceleme-1941)", "Folklor ve millî hayat (araştırma-1943)","Roman ve okuyucu (inceleme-1944)".

Ayrıca birçok eseri Türkçe'ye tercüme etti. Bunların en tanınmışı; Edmond Rostand'dan manzum ve kafiyeli olarak yaptığı "Cyrano de Bergerac" tercümesidir (1942). Sait Faik Abasıyanık'ın 41 hikâyesini "Un point sur la carte (Haritada bir nokta)" adıyla Türkçe'den Fransızca'ya çevirdi. Sabri Esat Siyavuşgil, 1968' de İstanbul'da öldü.

AHMED REŞİD REY (şâir)

TÜRK şâiri, 1870 yılında Çankırı'da doğdu. İstanbul Mülkiye mektebini bitirdi (1888). Saray mabeyn kâtibi oldu (1890). Kudüs mutasarrıflığına (1906), sonra Halep valiliğine (1908) ve Dahiliye nazırlığına getirildi (1912).

Sevr anlaşmasına karşı çıktığından vazifesinden ayrıldı. Bir müddet Galatasaray Sultanîsi'nde edebiyat öğretmenliği yaptı. Lâtin ve Fransız şâirlerinden çevirileri vardır. Edebiyat hayatında "H. Nazım" takma adını kullanırdı. Nazariyat-ı Edebiye (1912) adlı eseri olan Ahmed Reşid Rey, 1956' da İstanbul'da öldü.