Sonra, zamanın bütün öncü akımlarına katıldı. Erik Satie veya Darius Milhaud gibi müzikçiler ve Picasso gibi ressamlarla çalıştı; yer yer fütürist, kübist, dadaist yolda şiirler yazdı. "Ümit Burnu (1919)", "Şiirler (1920)", "Plain-Chant (1923)" ile daha klâsik bir biçime yöneldi.
Bu arada "Potomak (1919)" ile romancılığa başladı. Romanda da diğer bütün eserlerinde olduğu gibi, şiire bağlı kalmak istiyordu. "Büyük Sapma (1923)", "Hileci Thomas (1923)", "Korkunç Çocuklar (1929)", "Potomak'ın Sonu (1940)" adlı eserlerin başlıca özelliği; aykırı görünüşte güzel buluşlar ve güçlü bir anlatımdır.
Aynı görüşle tiyatroya yöneldi : "Eyfel Kulesinde Evlenenler (1924)", "İnsan Sesi (1930)", "Cehennem Makinesi (1934)", "Korkunç Ana-babalar (1938)", "Kutsal Canavarlar (1940)", "Yazı Makinesi (1941)", "Bacchus (1952)".
Mitoloji, tarih ve edebiyat temalarını yeni bir anlayışla işleyen oyunlar da yazdı : "Romeo ve Jüliyet (1926)", "Orfe (1927)", "Kral Oidipus (1928)", "Renaud ve Armide (1943)", "İki Başlı Kartal (1949)".
Sinemada gerçekdışına olan eğilimini ortaya koyan eserleri : "Bir Şâirin Kanı (1931)", "Hayalet Baron (1942)", "Sonsuz Dönüş (1943)", "Güzel ile Hayvan (1946)", "Ruy Blas (1947)", "Orfeus'un Vasiyetnâmesi (1960)".
Birçok tenkit ve hatıra da yazdı : "Moris Bares'e Ziyaretler (1921)", "Meslek Sırrı (1922)", "Dolaylı Tenkit Denemesi (1932)", "Anı Portreler (1935)", "Sanatçılar Yuvası (1947)", "Işık-Gölge (1955)", "Ölüler Duası (1962)".
Birçok albüm yayınladı, kendi eserlerini resimledi, bale dekor maketleri yaptı, bale kostümleri çizdi, kilise dekorları yaptı. Hatıralarını "Göbek Bağı (1962)" adı altında yayınlayan Jean Cocteau, 1963' de Milly-la-Forêt'de vefat etti.
