Dans adımlarını kâğıda geçirmeyi ilk akıl eden, Jehan Tabourot adında Langres'lı bir rahipti. 1588' de bastırdığı "Orchésographie" adlı kitabında, şekil kullanmamış, tariflerle yetinmişti. Bu boşluğu Feuillet'in "Chorégraphie" si (1701) doldurdu. Bu eserde dans adımlarının tam bir stenografisi vardır.
Noksansız denilebilecek ilk eser Magny'nin "Principes de Chorégraphie"sidir (1765). Paris operasının bale ustası Saint-Léon'un "Stenochorégraphie" de (1852) aynı seviyededir.
Günümüzde koreograflar eserlerinin telif hakkını korumak ve provalarda eserin aslına uygunluğunu sağlamak için çekilmiş film, video vs. den istifade ederler.
Bir koreografi yapmak için müzik bölümlere ayrılır. Her bölüm, müziğin ritmine ve anlamına uygun adımlarla denkleştirilir. Müzik melodi üzerine kurulmuş değil de daha karmaşık ritm ve senfoni anlayışına dayanıyorsa, eseri bölümlere ayırma işlemi daha zorlaşır.
Sonra bölümler gruplandırılır, yerlerine ve sıralarına konur, solocuların çeşitlemeleri bale topluluğunun hareketleriyle uyuşturulur. Koreografi öğrencisi, tek ve ikili adımları düzenledikten sonra, işin zor tarafı olan toplu hareketlere geçer.
