AİLENİN KÜÇÜĞÜ ŞÖVALYE

Şövalyenin kılıç kuşanması

TOPRAK birikimleri, şatolar, evlilik çağına gelmiş zengin kızları, saraydaki memuriyetler şövalye aile reislerinin olurdu. Miras babadan en büyük oğula intikal ederdi. Oğullara babaları yaşadığı müddetçe mirastan pay verilmezdi. Ailenin en küçük erkek çocuğuna ise babası ölse dahi miras yoktu. Aile kuramazlar, mevki sahibi olamazlardı. Bu yüzden savaşçı olur, tehlikeli maceralara atılır ve şanslarını akıl ve bilek gücüne dayanan zor yollarda ararlar, kahramanlık serüvenleri peşinde koşarlardı. Profesyonel asker olarak ölmeye mahkûm bu şövalyelerin evlenme umutları yok gibiydi. Aşkları, içlerine gömdükleri için şiirlere konu olurdu.

Fethedilen İspanyol topraklarını Müslümanlar'dan geri alanlar, İngiltere ve Güney İtalya'daki büyük Norman fetihlerini yapanlar, Slav topraklarına
Germen akınlarının öncülüğünü yapanlar bu şövalyelerdi.

Taşkınlıkları ve öfkeleri zaman zaman tehlike teşkil etmekteydi. Aralarında güçlü bir dayanışma duygusu vardı. Kilise, onların tehlike teşkil etmemesi için enerjilerini iyi işlere kanalize etmeye çalıştı. Onlara 'İsa'nın askerleri' idealini empoze ettiler. Dua ve ibadetlerle meşgul edilmeye çalışıldı. Hattâ şövalye tarikatları bile kuruldu. Kendilerine "Temple", "Töton" şövalyeleri gibi adlar verildi.

Şövalye Tarikatları:

Bu tarikatların vazifeleri, iç savaşları ortadan kaldırmak veya azaltmak, şiddete başvurarak iktidarı ele geçirme teşebbüslerini engellemekdi. 14-15. yy' larda ortaya çıktılar. Şövalyeler milli ordunun askeri geleneklerini ifade etmezlerdi. Amaçları Hristiyanlığın şövalye ideâlini yeniden canlandırmak ve siyasi bir rol oynamaktı. Törenlerde özel elbise ve armalar giyerek, dini heyecanlarla, krala, soyuna ve vatana siyasi bağlılık gösterirlerdi.

Macaristan'da "Aziz Georgius şövalyeleri", Castilla'da "Banda", İngiltere'de "Dizbağı ve Yıldız" tarikatları, Fransa'da "Saint-Michel" ve Burgonya'da "Altın Post" tarikatları en ünlüleridir.