MANİYERİZM, 16. ve 17. yy. 'larda
İtalya'da, rönesans ve
barok sanatları arasında çok tutulmuş olan sanat türüdür. Saray çevrelerinde çok tutulan
incelik ve
zerafet sanatıdır;
değişik zevklere ve
paradoksa düşkündür. Yapmacıkta bazen
aşırılığa, hattâ
tuhaflığa kaçar.
Ressamlar biçimleri
uzatırlar, dördül şekillere, ışığa,
garip konulara meylederler; bir
bunaltı ve
tedirginlik havası oluştururlar. Bu akımın
İtalya'daki temsilcileri şunlardır:
Bronzino,
Pontormo,
Guilio Romano,
Rosso,
Beccafumi,
Parmigianino,
Cambiaso,
Nicolo Dell'
Abate.
Maniyerizm, Fransa'da
Fontainebleau okuluyla,
Hollanda'da
Floris,
Gotzles,
Cornelisz ile, Orta
Avrupa'da
Hans von Aachen ve
Spranger ile gelişti. İspanya'da
Morales'i, hattâ
El Greco'yu da maniyeristler arasında sayarlar.
Maniyerizm,
heykelcilikte de görüldü, başlıca temsilcileri:
Cellini,
Giambologna,
Adriaen de Vries.
 |
Parmigianino - Uzun boyunlu Madonna (1534-40)
|
 |
| Carmignano - Ziyaret |
 |
| Nicolo dell'Abate - Paulus'un Hristiyan oluşu |
 |
| Pinacoteca - Meryem, İsa ve azizler |
 |
| Anversli Bartholomeus Spranger - Cehaleti yenen Minerva |
 |
| El Greco - Laocoon |
 |
| Giorgio Vasari - Meryem ana |
 |
| Maniyerizme maledilen bir heykel (ms: 500) |
 |
| Amanti çeşmesinde bronz heykel (1575) |
 |
| Benvenuto Cellini - Perseus (1554) |
