"Bir Yıkım Müteahhidinin Sözleri (1884)" ve haftalık bir eleştiri broşürü olan "Le Pal (1885)" ile kendini tanıttı. İlk eseri "Yerkürenin Kâşifi Kristof Kolomb ve Gelecekte Kutsallaştırılması" ve otobiyografik bir roman olan "Umutsuz"u yayınladı (1886).
Kendi çağına karşı bir çeşit savaş ilânı olan bu kitapta, aforoz edilmiş şâirleri över; (Hello, Barbey d'Aurevilly, Verlaine) ve günün şöhretlerine çatar; (Brunetière, Bourget).
"Yoksul Kadın (1897)", "Kilisenin Son Destekleri (1903)", "Vahşi Hayvan Eğiticisi ve Domuz Çobanları (1905)", "Fakirin Kanı (1909)" adlı eserlerinde; büyük bir felâket sonunda yok olmaya mahkûm olan törelere körü körüne bağlı bir dünyanın çelişkilerini anlattı.
Bu burjuva dünyasını, "Beylik Düşüncelerin Açıklanması (1902)" ile acı bir dille alaya aldı. Öfke ve tedirginlikler içinde geçirdiği hayatını, 8 ciltlik günlüğünde ateşli bir üslûpla kaleme aldı : "Nankör Dilenci (1892-95)", "Mutlağın Yolcusu (1910-12)", "Yoksullar Kapısı (1915-17)". Léon Bloy, 1917' de Bourg-la-Reine'de öldü.
