Paris'te Schola Cantorum'da, Vincent d'İndy ve Eugene Borrel'in yanında öğrenimini tamamladı. Türkiye'ye döndükten sonra, Ankara Musıkî Muallim mektebinde kontrapunto ve armoni dersleri vermeye başladı (1931). Kısa bir müddet Riyaseticumhur Filarmoni orkestrasının yöneticiliğini yaptı (1934). İstanbul Belediye konservatuarında öğretmen oldu (1936).
Türk folkloru üzerinde çalışmalara başladı. Halkevleri denetçisi olarak Ankara'ya döndü (1939). "Ses ve Tel Birliği"derneğini kurarak konserler düzenledi (1940). Türk halk müziği üzerine derlemeler yaptı. Ankara Devlet konservatuarı bestecilik öğretmenliğine tayin edildi (1946). Millî Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye kurulu üyesi oldu.
Saygun'un birçok bestesinin yanı sıra, halk müziği derlemeleri, Karacaoğlan, Kars ve Artvin yöresi çalgı ve müzikleri gibi araştırmaları, Anadolu halk oyunlarının mistik özelliklerini ortaya çıkaran çalışmaları, müzik teorisine ait öğretici eserleri de vardır. Adnan Saygun'un eserleri, birçok ülkede çalınmış "Yunus Emre Oratoryosu"nun Paris'teki icrasıyla da ünü yayılmıştır.
Emekliye ayrıldıktan sonra, İstanbul Devlet Konservatuarında "kompozisyon ve etnomüzikoloji" öğretmeni olarak çalıştı.
Başlıca eserleri: "Divertimento (1930)", "Ölüler (1932)", "Kızılırmak Türküsü (1933)", Beş opera (Özsoy, Taşbebek, Kerem, Köroğlu, Gılgamış), "Orkestra Suiti (1936)", "Beş Prelüd (1937)", "Sıvas Halayı (1943)", "Türküler (1945)", "Yunus Emre Oratoryosu (1947)".
Bestelerinin yanı sıra; "Türk Halk Musıkîsinde Pentatonizm (1935)", "Musıkî Nazariyatı (1958-62)", "Toplu Solfej (1967-68)" gibi kitapları da olan Ahmed Adnan Saygun, 1991' de İstanbul'da öldü.
