Kayısı, Türkiye'nin hemen her tarafında çok eskiden beri yetiştirilir. Dayanıklı, bol verimli, meyvesinin kurutulması kolaydır. Ilık ve sıcak iklimlerde iyi yetişir. Fazla nemli, özellikle çiçeklenme mevsiminde sisli ve yağmurlu olan yerlerde normal meyve veremez.
Kayısının meyve bolluğu ve olgunlaşması yıldan yıla çok değişir. Kuvvetli, tınlı, süzek toprakları sever. Kireçli toprakları tercih eder; buralarda badem, ağır killi topraklarda erik üzerine aşılanır. Kayısıyı tutan hastalıkların başında kloroz, zamk, çürüme, monilyoz gelir.
Kayısı, etli, tek çekirdekli, sarı-turuncu bir meyvedir. Eti az sulu, tatlı ve hoş kokuludur. Çekirdeği pürtüksüzdür, etinden kolayca ayrılır. Çekirdeğinin içi yenilebilir olmasına rağmen, az miktar zehir ihtiva edebileceği belirtildi.
Kayısı meyvesinde bol miktarda şeker, C vitamini, A provitamini bulunur. Yaş ve kuru olarak yendiği gibi reçeli, hoşafı, kompostosu yapılır. Kayısının başlıca çeşitleri: Şekerpare, şam, tokaloğlu, imrahor, muhiddinbey, hacıkız, hasanbey, darende.
