Péguy ile tanışıp "Cahiers de la Quinzaine"de yazdı. Daha ilk eserlerinde heyecan, duyum ve seziş alanına giren her şeyi "akıl" adına reddeden ve hor gören bir tavır takındı. "Eleutheros'un Konuşmaları (1911)"ndan sonra Bergson'culuğa karşı ağır bir saldırıya geçti.
Sonra felsefî bir roman olan "Takdis (1913", "Bergsonizmin Başarısı Üzerine (1914)", çağdaş Fransız toplumunun estetiği üzerine bir deneme olan "Belfegor (1919)"u, "Les Amorandes (1922)"i yayınladı.
1927' de, aydınlara karşı şiddetli bir yergi olan "Aydınların İhaneti" büyük yankı uyandırdı. Böylece en büyük etki derecesine ulaştı. Düşünce sistemini durmadan geliştirip olgunlaştırdı :
"Ebedînin Sonu (1929)", "Tanrı ve Dünya İlişkisi Üzerine Tutarlı Bir Söylem Denemesi (1931)", "Avrupa Ulusuna Hitap (1933)", "Yüzyılda Düzgün Bir Kişi (1938)". 1943' deki "Bizanslaşmış Fransa ve Şekilci Edebiyatın Zaferi" adlı kitabı uzun tartışmalara yol açtı.
Ayrıca; "Düşüncelerin Üslûbu Üzerine (1948)", "Bir Aydının Defteri (1949)" adlı eserleri de yazdı. Julien Benda, 1956' da Fontenay-aux-Roses'da öldü.
