1939' a kadar Paris'de kaldı ve gerçeküstücü şâirlerle ilişki kurdu. İlk romanı "Ecue-Yamba-O (1933)" da, Antiller'deki zencilerin gizli dinî derneklerinden söz etti ve müzikoloji incelemeleri yaptı ("Küba Müziği - 1945").
1939' da Havana'ya döndü ve romanlarında; kölelerin getirdiği Afrika büyücülüğüyle Hristiyanlığı karşılaştırmayı "Bu Dünyanın Krallığı (1949)"nda, Antil medeniyetini tanımlamaya ve ilkel medeniyetlerin çekiciliğini "Kayıp Adımlar (1953)"da, modern dünyanın siyasî ve sosyal altüst oluşlarını "Işıklar Devri (1962)"nde göstermeye çalıştı.
1946' da Venezuella'ya sığındı. Küba'ya Castro ihtilâlinin başarı kazanmasından sonra dönerek UNESCO' da; delegelik, devlet yayınları müdürlüğü gibi resmî görevlerde bulundu.
Hikayelerinde ("Devrin Savaşı - 1957") ve oyunlarında, belli bir burukluğu ve siyasî eylemin insan hürriyetini tehdit etmesinden duyulan kaygıyı dile getirir. Alejo Carpentier, 1980' de Paris'de vefat etti.
