1934-38 yıllarında amatör bir tiyatro topluluğu kurdu. Daha sonra "gazeteciliğe" ilgi duydu. 1938' de Paris'e gitti. 2. Dünya savaşı sırasında "Combat" direniş grubunda etkin rol oynadı.
1945' de savaş bitince "Combat" gazetesi yazı işlerinin başına geçti ve başmakaleler yazdı. 1947' de gazeteciliği de bırakarak kendini edebiyata verdi. İlk eserleri, 1939' dan önce yayınlandı:
"Tersi ve Yüzü (1937)", "Düğünler (1938)". Asıl edebiyat hayatına girişi 1942' de "Yabancı" adlı roman ve "Sisyphe Efsanesi" adlı felsefe denemesiyle başlar. Bu eserlerinde, insan hayatının saçmalığı üzerinde durur. Ona göre insan, ölümlü bir yaratık olarak aklının hiçbir yardımı olmadan akıl dışı bir dünyada yaşamaktadır.
"Bir Alman Dosta Mektuplar (1945)" ile "Veba (1947)" adlı eserleri yazdı. Bu son eseri, insanlığın feci durumunu yansıtır. Daha sonra hayat karşısındaki davranışını şu eserlerinde yansıtır :
"Başkaldıran İnsan (1951)", "Yaz (1954)" adlı denemeleri, "Düşüş (1956)", "Sürgün ve Krallık (1957)" adlı büyük hikâyeler, "Aktüel (1949-54-58) adlı fıkra derlemeleri. Yazar, başkaldırma ahlâkını en yüce ahlâk ve düşünce değerlerini koruyan bir ülkü olarak kabul eder.
Düşüncelerini tiyatroda daha etkili bir yoldan ortaya koydu : "Yanlışlık (1944)", "Caligula (1945)", "Sıkıyönetim (1948)", "Doğrular (1949)".
Larivey'in "Ruhlar (1953)"ını, W. Faulkner'in "Bir Rahibenin Ruhuna Dua"sını, Dostoyevski'nin "Cinler"ini tiyatroya aktardı.
Calderon'un "Çarmıha Bağlılık", Lope de Vega'nın "Olmedo Atlısı" adlı eserlerini Fransızcaya çevirdi. 1957 Nobel edebiyat ödülünü aldı.
Albert Camus, 1960' da Yonne, Villeblevin'de bir kaza neticesi vefat etti. 1935' den başlayarak tuttuğu günlük notları "Carnets" adıyla vefatından sonra yayınlandı (1961-64).
